بعد از رحلت رسول خداص، ائمة اطهارع با هدف حراست از دین اسلام و هدایت جامعه اسلامی، آموزههای دینی را به پیروان خویش آموزش دادند. آنان بر پایۀ مبانی نظام فکری امامیه، نظام آموزشی مستقلی را طراحی کردند که در آن متون و محورهای خاصی آموزش داده میشد؛ تا شیعیان را از بحرانهای علمی و نیازهای معرفتی عبور داده و از دیگران متمایز کنند. بهدلیل کاستیهای پژوهشی در این زمینه و نیاز جامعه علمی به الگو، تصویر دقیقی از این موضوع وجود ندارد تا بتوانیم ضمن بازخوانی گذشته و بررسی تطبیقی آن با وضعیت موجود، ضعفها یا نقاط قوت را بررسی و تحلیل تاریخی کنیم. ازاینرو این پژوهش بر آن شد تا در یک بررسی تاریخی و روایی دریابد که متون و محورهای نظام آموزشی امامیه در پنج قرن نخست هجری، بهدلیل اهمیت تاریخی این دوره کدامند؟ نتیجۀ پژوهش مبتنی بر روش مطالعه در ساختار آموزشی، ازجمله تحقیق درباره متون درسی بهعنوان یک عنصر در نظام آموزشی و بهرهگیری از منابع تاریخی و حدیثی بهصورت توصیفی ـ تحلیلی، حاکی از آن بود که شیعیان امامیه بهدلیل نیاز به متون و معارف شیعی، تحت تأثیر امامان خود در عرصه علوم دینی فعال بوده و محورهایی را در اولویت آموزش قرار داده و از متون آموزشی استفاده کردهاند.
